Baby's

Hieke is nog onderweg naar de keuken, wanneer haar vader de trap af komt rennen.

"Hieke! Hieke!" roept hij. "De baby is er!"

"Dat weet ik toch," roept Hieke terug.
Wat snappen vaders toch weinig. Dan ziet hij Pop Miep.
"O kind," zegt hij, "gefeliciteerd. Wat vind ik dat fijn voor je."

Hieke loopt even met hem mee. Haar moeder ligt in bed. Naast haar ligt de nieuwe baby. Die lijkt ook net van plastic.

"Gefeliciteerd met jouw baby," zegt Hieke, en laat dan snel Pop Miep zien, die terug is.

Haar moeder lacht.

"Het is een meisje," vertelt ze.

"Wie?" vraagt Hieke.

"De baby," zegt haar moeder.

"O ja," knikt Hieke.
Ze kijkt naar de baby, die lekker ligt te slapen.

"Dit is de nieuwe baby," fluistert Hieke tegen Pop Miep. "Het is ook een meisje.

Samen kijken ze naar de piepkleine vingertjes die heel stevig zichzelf vasthouden. Het kleine babymondje trilt een beetje, net of ze telkens in de lach wil schieten over die krentjes waar ze het laatst met haar grote zus over had.

Hieke houdt Pop Miep dicht bij haar oor. Ze luistert even en knikt.

"Ze zegt dat ze de baby lief vindt," verklapt Hieke aan haar moeder.

“Fijn,” zegt die.

De baby slaapt gewoon verder.

"Ik ga ook maar even slapen," zegt Hieke's moeder, "ik ben nogal moe."

"Ik ook," zegt Hieke.

Ze gaat naar haar kamer. Voorzichtig legt ze Pop Miep in haar bed, en gaat er dan zelf naast liggen. Heerlijk, zo'n warm bedje.

Ze komt er voorlopig niet meer uit.

De hele dag niet, en misschien wel nooit meer.

Dan voelt Hieke iets kriebelen aan haar tenen. Ze duwt haar dekbed weg om te kijken.

"De baby-spulletjes!" Snel doet ze haar dekbed er weer overheen.

Morgen zal ze de spulletjes teruggeven.

Nu nog even niet. Morgen.